Είναι συνηθισμένη η έκφραση της δίκαιης οργής των ανθρώπων στις φτωχές χώρες σε σχέση με τις επικρατούσες ανισότητες. Ακόμη και στην ποιο φτωχή χώρα υπάρχει έστω μια μικρή μερίδα του κοινωνικού συνόλου η λεγόμενη «ελίτ» ή η φιλόδοξη μεσαία τάξη που ζουν στην αφθονία αδιαφορώντας για την έντονη φτώχια που επικρατεί τριγύρω της στην πλειονότητα των συμπολιτών της.
Είναι όμως δίκαιο να επικρίνονται οι πλούσιοι στις φτωχές χώρες;
Ενώ το θέμα συζητείται με οικονομικούς όρους η ανισότητα είναι στην πραγματικότητα θέμα κουλτούρας και ταυτότητας. Φαίνεται ότι η εξερεύνηση του επιπέδου των αντίστοιχων συνανθρώπων είναι απόλυτα συνυφασμένη με την ανθρώπινη φύση. Το κλειδί εδώ είναι το ποιος πιστεύει κανείς ότι είναι ο αντίστοιχός του. Οι φτωχοί άνθρωποι στις αναπτυσσόμενες χώρες πιστεύουν ότι η μέση και πλούσια τάξη σε αυτές, θα πρέπει να είναι απόλυτα ικανοποιημένες με το επίπεδό τους, σε σχέση με τους ίδιους που ζουν στην απόλυτη φτώχεια και μάλιστα αυτή η σχετική τους ευμάρεια είναι προκλητική σε σχέση με το απόλυτο τίποτα που αυτοί βιώνουν. Καθώς όμως η παγκοσμιοποίηση έχει εξαπλωθεί ταχύτατα οι φιλόδοξες μεσαίες τάξεις των χωρών αυτών δε μπαίνουν στη διαδικασία να συγκρίνουν εαυτούς με τους αγρότες ή την εργατική τάξη των χωρών τους αλλά με αυτούς που θεωρούν αντιστοίχους τους σε άλλες χώρες ποιο ανεπτυγμένες.
Αυτή λοιπόν είναι η γενιά του Facebook όπως έχει αποκληθεί διεθνώς. Η επιτυχία του Facebook είναι ότι κατάφερε να αποτελέσει ένα σύμβολο αλλαγής της παγκόσμιας γεωγραφίας με τη δημιουργία της παγκόσμιας μέσης τάξης.
Πριν από μερικά χρόνια αυτό μπορεί να είχε αποκληθεί το φαινόμενο «Friends» ακολουθώντας την παγκόσμια επιτυχία της ομώνυμης κωμικής σειράς που επηρέασε παγκοσμίως πολλούς ανθρώπου να ονειρεύονται ως ιδανικό μοντέλο ζωής το προβαλλόμενο μέσω αυτής. Το Facebook όμως κατάφερε να στρέψει το ενδιαφέρον από την παρακολούθηση της τηλεοπτικής ευημερίας και να το μεταφέρει στον καθημερινό διάλογο με αντίστοιχους ανθρώπους από άλλες χώρες. Για παράδειγμα τα 19 εκατομμύρια χρήστες Facebook στις Φιλιππίνες που αποτελούν το 19% περίπου του συνολικού πληθυσμού λειτουργούν συγκρίνοντας εαυτούς με άλλους αντίστοιχους χρήστες παγκοσμίους και όχι με το 50% του πληθυσμού της χώρας που ζει με λιγότερα από 2 δολάρια ημερησίως. Το Facebook δίνει τη δυνατότητα σε αυτούς απλά να κάνουν Log in και να ασχοληθούν με τα ενδιαφέροντα άλλων αντίστοιχων ανθρώπων σε ποιο πλούσιες χώρες, όπως τη διοργάνωση ενός χλιδάτου πάρτυ ή τη γκουρμέ μαγειρική και άλλα χόμπι που εξασκούν εύποροι άνθρωποι. Έτσι αντί να αισθάνονται ότι βρίσκονται σε ένα ανώτερο επίπεδο στη χώρα τους, δημιουργείται συνεχώς η αίσθηση ότι τους λείπουν συνεχώς αρκετά πράγματα.
Δυστυχώς αυτό ο τρόπος σκέψης έχει επηρεάσει άμεσα και τα συστήματα διακυβέρνησης των αναπτυσσόμενων χωρών κάνοντάς τα να είναι ευνοϊκά προς τις επιδιώξεις της παγκόσμιας μέσης τάξης αγνοώντας πολιτικές που θα μπορούσαν να καταπολεμήσουν την ανεργία και την εξάλειψη των ανισοτήτων. Όσες και μελέτες να έχουν γίνει σχετικά με το θέμα καταπολέμησης των ανισοτήτων (και είναι πάρα πολλές) το εμπόδιο πάντα είναι η έλλειψη πολιτικής βούλησης. Οι πιθανότητες, για παράδειγμα, των Περουβιανών (4 εκατομμύρια χρήστες, 13% του πληθυσμού) ή των Σενεγαλέζων (360 χιλιάδων, 2,5% του πληθυσμού) μορφωμένων ανθρώπων να εγκαταλείψουν τη συνήθεια τους να συζητούν με δυτικούς συνανθρώπους τους στο Facebook (οι οποίοι πιθανόν να μην έχουν καν ανεπτυγμένο μορφωτικό επίπεδο) για καταναλωτικές συνήθειες όπως η αγορά νέου αυτοκινήτου ή ένα ταξίδι, είναι οι ίδιες με αυτές του να εγκαταλείψουν οι δυτικοί συνομιλητές τις συνήθειες τους! Δηλαδή μηδαμινές.
Στις λεγόμενες χώρες «μέσου εισοδήματος» αλλά και στα 2/3 των φτωχότερων ανθρώπων παγκοσμίως η γενιά του Facebook έχει θεαματικά αποτελέσματα. Στο 55% των χωρών «μέσου εισοδήματος» οι ανισότητες έχουν αυξηθεί, σε ένα άλλο 20% έχουν παραμείνει σε υψηλό επίπεδο και μόλις στο ένα τέταρτο αυτών των χωρών έχει μειωθεί σύμφωνα με στοιχεία της Παγκόσμιας τράπεζας.
Τείνουμε να γίνουμε μάρτυρες μιας νέας παγκόσμιας πόλωσης όχι μεταξύ χωρών αλλά μεταξύ διεθνών εισοδημάτων. Έτσι στις χώρες «μέσου εισοδήματος» η προσπάθεια για την καταπολέμηση των ανισοτήτων θυσιάζεται στο βωμό της προσέγγισης του τρόπου ζωής των δυτικών χωρών.
Θα πρέπει λοιπόν να αντιληφθούμε και τη δικιά μας θέση στο πλαίσιο αυτής της γενιάς και να προσπαθήσουμε να εξορθολογήσουμε τις προσδοκίες μας έτσι ώστε να περιμένουμε και κάτι αντίστοιχο και από ανθρώπους άλλων χωρών.
Πηγή: guardian.co.uk
Πηγή: guardian.co.uk
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου