Άσυλο …. Ανιάτων

Στην Ελλάδα το μόνο άσυλο που πραγματικά ευδοκιμεί είναι αυτό για τις ανίατες περιπτώσεις. Και αν θέλουμε να το συγκεκριμενοποιήσουμε το θέμα περισσότερο ευδοκιμούν αυτά για τις ανίατες και μη αναστρέψιμες εγκεφαλικές βλάβες. Σαν αυτές που με μορφή επιδημίας κατακλύζουν την Ελληνική κοινωνία ή τουλάχιστον την έκφρασή της, την κοινή γνώμη. Η έκφραση «είμαστε για τα σίδερα», σήμερα, περισσότερο από ποτέ, αποτυπώνει την επικρατούσα κατάσταση. Μια κοινωνία που εδώ και καιρό έχει παραδοθεί στη φλόγα της ανισότητας, της καταπίεσης και της αδικίας, ένας λαός που χάνει την προσδοκία για ένα καλύτερο μέλλον, μια πιεστική διακυβέρνηση που εφαρμόζει άδικους όρους κάνοντας τον πολίτη να δυσανασχετεί, όλοι μαζί παρουσιάζονται να παρακολουθούν ενεοί το Μέγα ζήτημα που έχει ανακύψει και που για χάρη του όλα τα άλλα πάνε στην άκρη. Θα καταργηθεί ή όχι το πανεπιστημιακό άσυλο; Στην περίπτωσή λοιπόν αυτή ταιριάζει γάντι η έκφραση «εδώ ο κόσμος καίγεται ……». Γίνεται θέμα ένας θεσμός τόσο παρωχημένος που ακόμα και  οι υποστηρικτές του ζορίζονται να βρουν επιχειρήματα να τον υπερασπιστούν, κάνοντας λόγο για την προάσπιση της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών, λες και στην εποχή που ζούμε έχει κανείς πρόβλημα να εκφράσει ιδέες και απόψεις και μάλιστα και με τρόπο που έχουν μεγαλύτερη απήχηση από μια στενή ακαδημαϊκή κοινότητα. Αλλά δεν είναι το θέμα αν συμφωνεί κανείς ή όχι με την ύπαρξη του ασύλου. Το θέμα είναι ότι αυτό το ίδιο δεν μπορεί να είναι το θέμα των ημερών. Άλλα είναι τα ζόρια του λαού. Άλλα πράγματα πονάνε τον Έλληνα που σε μερικές περιπτώσεις άπτονται της επιβίωσής του. Το πανεπιστημιακό άσυλο καλώς ή κακώς υπάρχει και όσο ανεύθυνο είναι να γίνεται παντιέρα μιας ολόκληρης πολιτικής τάσης η συζήτηση και μόνο για την χρησιμότητά του άλλο τόσο ανεύθυνο είναι σε αυτή τη συγκυρία να ζητάς την κατάργησή του με τροπολογία στη Βουλή. Λες και τα έχουμε βάλει όλα σε τάξη και έφτασε και η ώρα του ασύλου. Καλό λοιπόν θα ήταν να κοιταχτούμε όλοι και να σκεφτούμε που πάμε. Γιατί με τις σπασμωδικές κινήσεις που αποσκοπούν στον εντυπωσιασμό και στη δημιουργία αναταραχής το μόνο που καταφέρνουμε είναι να βυθίζουμε ακόμη περισσότερο τη χώρα στην άβυσσο της παρακμής. Δεν είναι τυχαίο για παράδειγμα ότι η δράση των δήθεν αντιρατσιστικών οργανώσεων που κόπτονται για τα συμφέροντα των μεταναστών στην πατρίδα μας το μόνο που έχει καταφέρει τόσα χρόνια είναι να κάνει τον μέσο Έλληνα περισσότερο ρατσιστή και ξενοφοβικό από ποτέ. Σαν κοινωνία νοσούμε στον τρόπο σκέψης μας. Είμαστε κάτι σαν τρόφιμοι σε ένα δικό μας άσυλο το οποίο δεν γνωρίζω ποιος ξένος παράγοντας εταίρος ή μη θα το σεβαστεί.