Μνημειώδης απορία

Ρίχνοντας μια ματιά στις σημερινές ειδήσεις και βλέποντας ότι τα spreads των Ελληνικών 10ετών ομολόγων έχουν σκαρφαλώσει στις 990,5 μονάδες μου δημιουργείται μια απορία που στη διατύπωσή της είναι πολυσύνθετη.

Από τη στιγμή που σαν χώρα εισήλθαμε στο μηχανισμό του μνημονίου, αυτό είχε ως σκοπό την άμεση ταμειακή αντιμετώπιση της κρίσης, την προστασία μας ως χώρα από τις αγορές και τα υψηλά επιτόκια για ένα εύλογο χρονικό διάστημα και το κέρδος χρόνου για την κυβέρνηση έτσι ώστε να μπορέσει να προχωρήσει σε όλες τις απαραίτητες τομές για την εξυγίανση της οικονομίας. Με την πάροδο λοιπόν του χρόνου κι ενώ έχουν παρθεί μια σειρά από εξαιρετικά σκληρά μέτρα (ακολουθούν και άλλα κατά γενική ομολογία) που σύμφωνα με τα λεγόμενα κυβέρνησης και τρόικας είναι βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση δε φαίνεται να βρίσκουν ανταπόκριση από τις αγορές. Δεν μπορώ να κατανοήσω ποια διαφορετική  πορεία μπορούσαν να έχουν πάρει τα spreads αν για παράδειγμα δεν υιοθετούσαμε το μνημόνιο. Πόσο χειρότερα να πήγαιναν τα πράγματα; Θα πει κανείς ότι θα είχαμε πτωχεύσει. Σεβαστό αυτό αλλά ποιος πιστεύει πραγματικά ότι με το τέλος των χρημάτων του μνημονίου θα έχουν γίνει οι όροι στις αγορές ποιο φιλικοί για την Ελλάδα ώστε να δανείζεται άνετα; Δε νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί. Άρα οι δρόμοι είναι δύο. Ή βγαίνουμε από το μνημόνιο με τη λήξη της ισχύος του και εφόσον δε μπορούμε να δανειστούμε πτωχεύουμε οπότε τότε γιατί μπήκαμε, ή παραμένουμε εντός του μηχανισμού με επιπλέον επέκτασή του μέχρι δεν ξέρω πότε και γινόμαστε μάρτυρες της μετάπτωσης του Έλληνα σε Ευρωπαίο πολίτη β κατηγορίας όσο αφορά τα εργασιακά του δικαιώματα και το εφικτό πλέον επίπεδο διαβίωσης. Άρα λοιπόν η απορία μου συνοψίζεται στο γιατί τελικά επιλέχθηκε αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης μιας κρίσης που όπως όλα δείχνουν ήταν αναπόφευκτη και αναμενομένη αρκετά χρόνια πριν; Ήταν απλά μια άτυχη – άστοχη επιλογή ή κρύβει ένα βαθύτερο και απώτερο σκοπό; Απάντηση φυσικά δεν περιμένω να λάβω, με πολιτικούς όρους μιας και κανένα πολιτικό σχήμα δεν είναι δομημένο με τρόπο που να μπορεί να απαντά σε τέτοιου είδους ερωτήματα!

Έγκειται λοιπόν στην κρίση του καθενός πολίτη που τον απασχολεί το θέμα να δώσει την απάντηση που προκρίνει στο μυαλό του σύμφωνα με τη δική του λογική, αποδοκιμάζοντας έτσι ένα τρόπο σκέψης ολόκληρου του πολιτικού συστήματος που στο κάτω κάτω είχε και την ευθύνη για την πορεία της κατάστασης ως εδώ.