Πολίτες και πολιτικοί

Με αφορμή την τελευταία δήλωση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης κ. Πάγκαλου Θεόδωρου περί κοπριτών που διορίστηκαν στο δημόσιο έκανε τον εξής συλλογισμό.

Η σχέση πολιτών και πολιτικών είναι άμεσα αλληλένδετη και σε απόλυτη εξάρτηση μιας και οι πολιτικοί υπάρχουν για να υπηρετούν τους πολίτες και οι πολίτες για να τους επιλέγουν μέσω της εκλογικής διαδικασίας. Όπως λοιπόν εύκολα καταλαβαίνει κανείς αυτά τα δύο μέρη της εξίσωσης βρίσκονται σε σχέση συμφερόντων. Στην ιδεατή περίπτωση λειτουργίας του πολιτικού συστήματος ο πολιτικός θα εξυπηρετούσε το συμφέρον του πολίτη μέσω του έργου του που θα είχε ως σκοπό την βελτίωση της ζωής του και την ευημερία του τόπου και ο πολίτης θα αντάμειβε την καλύτερη προσπάθεια προς το συμφέρον του ποιου ικανού πολιτικού μέσω της ψήφου του.

Εδώ όμως είναι Ελλάδα και δυστυχώς το θέμα του συμφέροντος το έχουμε δει διαφορετικά. Ο πολίτης απευθύνεται προς τον πολιτικό για ικανοποιήσει το άμεσα προσωπικό και στενά υποκειμενικό συμφέρον του μέσω μιας διευκόλυνσης, ανεξαρτήτως της ικανότητάς του ή του δικαιώματός του, ακόμη κι αν αυτό είναι σε βάρος κάποιου ικανοτέρου ή κάποιου δικαιούχου ή ακόμη και σε βάρος του γενικού συνόλου. Από την άλλη ο πολιτικός όχι απλά δέχεται να παίξει τον ρόλο του «βολευτή» αλλά χρησιμοποιεί την συγκεκριμένη παθογένεια με το να στηρίζει την όλη του δράση σε αυτή. Είναι χαρακτηριστικό ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών γραφείων των πολιτικών είναι στελεχωμένα κατά τέτοιο τρόπο ώστε να συλλέγουν και να εξυπηρετούν διευκολύνσεις.  Και λίγο ως πολλοί όλοι τους οι πολιτικοί έχουν προσφύγει σε αυτή τη μεθοδολογία.

Το να ψάξει κανείς να βρει ποιος γεννά αυτή την αναγκαιότητα να συντηρείται ένα τέτοιο μοντέλο πολιτικού συστήματος είναι τόσο μάταιο όσο το να προσπαθεί κανείς να δώσει απάντηση στο αιώνιο ερώτημα αν η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα. Το μόνο βέβαιο είναι ότι φτάνοντας στην εποχή μας με τη χώρα μας σε τόσο δεινή κατάσταση είναι τουλάχιστον αφελές να νομίζει ο κάθε πολιτικός ότι, με το να διαπιστώνει το σάπιο του συστήματος και να το εντάσσει στη ρητορική του διανθισμένο με πεζοδρομιακές εκφράσεις, εξωραΐζει το παρελθόν του και εξιλεώνεται των «αμαρτημάτων» του. Διότι δεν είναι δυνατόν χρόνια επί χρόνια να είναι μέρος του συστήματος, μέρος των κυβερνήσεων που νομοθέτησαν προς όφελος της άρρωστης κατάστασης και να ξεμπερδεύεις με φανταχτερές δηλώσεις που μετατοπίζουν περισσότερο ή λιγότερο μέρος της ευθύνης που σου αναλογεί σε άλλους και δη του πολίτες που σε εκλέγουν για να τους εκπροσωπήσεις. Αυτές οι δηλώσει θα είχαν αξία μόνο εάν είχαν διατυπωθεί στην περίοδο των «παχιών αγελάδων» τότε όμως που το χάιδεμα των αυτιών ήταν ποιο προσοδοφόρα.

Κλείνοντας κατά την γνώμη μου ο μόνος τίμιος δρόμος για να διατυπωθούν αυτού του τύπου οι δηλώσεις (αν έχει ξεμείνει καθόλου τιμιότητα στο χώρο) είναι αυτός που συνοδεύεται από την παραίτηση και την σκληρή αυτοκριτική πρώτα και μετά ακολουθεί η μομφή στον πολίτη που το δίχως άλλο έχει και αυτός ευθύνη. Πράγματα βέβαια που στη συντριπτική πλειοψηφία τους στερούνται οι πολιτικοί αυτής της γενιάς.