Αυτή η περίοδος των εορτών είναι ξεχωριστή. Είναι μια περίοδος που ο καθένας οριοθετεί ως το τέλος ενός κύκλου, μιας και συμπίπτει με το τέλος του έτους και την έναρξη του επόμενου, βρίσκοντας έτσι την ευκαιρία για απολογισμό και οριοθέτηση νέων στόχων ή αναθεώρηση των ήδη υπαρχόντων ή την ευκαιρία της επιβεβαίωσης του τρέχοντος πλάνου της ζωής του. Ταυτόχρονα όμως είναι και η εποχή της χαλάρωσης και της διασκέδασης όπου ο περισσότερος κόσμος περιμένει για να γεμίσει τις μπαταρίες του και προχωρήσει στη συνέχεια του βίου του. Και όσο απλοϊκό και αν ακούγεται αυτό είναι εξόχως σημαντικό καθώς ο σύγχρονος άνθρωπος έχει ανάγκη από τέτοιου είδους ενέσεις ψυχαγωγίας προκειμένου να αντιμετωπίσει τη μορφή της σύγχρονης πραγματικότητας. Φέτος όμως κάτι έχει αλλάξει και δίνει μια διαφορετική διάσταση σε αυτή την περίοδο.
Από την εμπειρία μου και τις προσωπικές μου διαπιστώσεις όντας κινούμενος σε αυτό που αποκαλούμε «πιάτσα» της κοινωνίας που ο καθένας ζει, διαπίστωσα μερικές διαφοροποιήσεις πολύ σημαντικές σε σχέση με προηγούμενα έτη.
Βασικός παράγοντας που κάνει την πραγματικότητα διαφορετική είναι η κατάσταση που έχει περιέλθει η αγορά. Κινήθηκα σε δύο διαφορετικές πόλεις της Ελλάδας αυτές τις μέρες και η διαπίστωση είναι κοινή. Σωρεία καταστημάτων κλειστά, με τις συνεπαγόμενες χαμένες θέσεις εργασίας από το κλείσιμο τους. Πλήθος επαγγελματικών χώρων ξενοίκιαστων (και σε επίκαιρες θέσει μάλιστα) και φυσικά αρκετός (όχι πολύς) κόσμος στους δρόμους, αλλά ελάχιστος εντός των καταστημάτων. Φυσικά αυτή η ραγδαία μείωση του αγοραστικού ενδιαφέροντος είναι που έχει συμπαρασύρει την αγορά σε αυτή την κατάσταση και που με την σειρά της οφείλεται σε αυτό που όλοι βιώνουμε στην καθημερινότητα μας και το αποκαλούμε οικονομική κρίση. Τέτοια μελαγχολική εικόνα αγοράς ομολογώ να πω ότι δε γνώρισα ποτέ ξανά στη ζωή μου. Και φυσικά θα μπορούσε κάποιος να μου αντιπαραβάλει ότι δεν είναι απαραίτητος παράγοντας της ψυχολογικής κατάστασης του ανθρώπου ο καταναλωτισμός και θα μπορούσα να συμφωνήσω με αυτή την άποψη αλλά πραγματικά εδώ μιλάμε για την απόλυτη καταβαράθρωση ενός συστήματος με το οποίο όλοι μας μεγαλώσαμε και αναγνωρίσαμε ως ιδεατό για να εισέλθουμε στο κλίμα των Χριστουγέννων. Ίσως οι μελλοντικές γενιές εκ των πραγμάτων γαλουχηθούν σε ένα ποιο ολιγαρκές σύστημα αξιών και αναζητήσουν το νόημα της ευδαιμονίας σε περισσότερο απλά πράγματα και ίσως καταλήξουν σε σημαντικότερες αρετές από εμάς αυτή την εποχή. Για τον σύγχρονο μέσο πολίτη όμως αυτή η κατάσταση είναι ψυχολογικός βιασμός.
Πέρα λοιπόν από τη καταναλωτική διάσταση του θέματος δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι μπροστά μας από όσο μπορώ να θυμηθώ για πρώτη φορά, έχουμε την αναμενόμενη έλευση μιας χρονιάς που είμαστε βέβαιοι ότι θα είναι ποιο δύσκολη από την εφετινή και ίσως από οποιαδήποτε άλλη οι περισσότεροι έχουμε ζήσει. Μια χρονιά που θα περιλαμβάνει της ήδη ειλημμένες αποφάσεις για περισσότερους ανέργους, λιγότερες αποδοχές, περισσότερη εργασία για αυτούς που θα έχουν και στέρηση ενός τρόπου ζωής στον οποίο ήμασταν εθισμένοι. Και άλλες φορές στο παρελθόν ήρθαν δύσκολα χρόνια αλλά πάντα στην αναμονή της έλευσής τους υπήρχε η προσδοκία για το καλύτερο. Όχι όμως φέτος. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και αμείλικτα σαφή.
Ακόμη λοιπόν και αν κάποιος είναι από αυτούς που έχουν λιγότερο πληγεί από την όλη κατάσταση ή πάλι δεν έχει χάσει τίποτα ή είναι τόση η άνεσή του που δεν νοιώθει την κρίση, δεν μπορεί να μη μελαγχολήσει με αυτό που βιώνει στον περίγυρό του. Και χωρίς να θέλω να γίνω υπερβολικός υπάρχει πολύς κόσμος που δυσκολεύεται να ανταποκριθεί ακόμη και σε βασικές απαιτήσεις της ζωής του.
Με αυτές τις λίγες σκέψεις και με απόλυτο έλλειμμα αισιοδοξίας βιώνων την πραγματικότητα αυτών των ημερών και εύχομαι πως τα επόμενα Χριστούγεννα τουλάχιστον να μας βρουν ένα βήμα ποιο πάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου