ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ;

Υπάρχει ένα ερώτημα που με απασχολεί και όσο και αν το έχω βασανίσει μέσα μου αδυνατώ να δώσω πειστική απάντηση που να με ικανοποιεί πλήρως. Αυτό λοιπόν είναι το εξής: Σαν γενιά έχω παραλάβει καλύτερη κοινωνία από αυτή που πρόκειται να παραδώσω στη νεότερη; Ομολογώ ότι η απάντηση είναι πράγμα αδύνατο για εμένα αν και διαισθητικά κλείνω προς την άποψη ότι θα παραδώσω κάτι χειρότερο. Αυτό όμως είναι απλά η διαίσθησή μου χωρίς να έχω τη δυνατότητα να το αιτιολογήσω πλήρως. Άραγε είναι σκέψη που έχει απασχολήσει τους παλαιοτέρους; Σίγουρα ναι αλλά πιστεύω όχι τόσο επιτακτικά όπως οι μέρες μας επιτάσσουν. Ο κόσμος μοιάζει να βυθίζεται μέσα σε δακρυγόνα μολότοφ και βία και σίγουρα οι γηραιότεροι θα έχουν κατά νου ότι διαχειριστήκαμε άθλια μια κοινωνία που μας παρέδωσαν και την οδηγήσαμε μέσω της ευδαιμονίας και του απόλυτου αμοραλισμού στον εκφυλισμό και την ρήξη. Είναι όμως έτσι τα πράγματα. Δε γίνεται ξαφνικά να αγνοηθούν αμαρτίες του παρελθόντος που σαν ανεξόφλητα γραμμάτια έρχονται να στοιχειώσουν το παρόν και το μέλλον μας. Βεβαίως από την άλλη μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι και αυτά μπροστά μας ήταν τα βλέπαμε αλλά επιλέξαμε να εθελοτυφλούμε και να αφήνουμε το «λογαριασμό» για τους επόμενους….. Μόνο που οι επόμενοι μας τελείωσαν. Εμείς μάλλον είμαστε οι τελευταίοι επόμενοι αυτής της αλυσίδας. Οι μετά από εμάς μοιάζουν εξαιρετικά υποψιασμένοι πράγμα που εμείς δεν κάναμε με τους προηγούμενους. Δικό μας λάθος… Ίσως και να μας βόλεψε αυτή η κατάσταση και δεχτήκαμε την υποθήκευση του μέλλοντός μας με ευτελή ανταλλάγματα πρόσκαιρης ηδονής. Ίσως και να μην έτσι καθόλου τα πράγματα και απλά σαν γενιά να βιώνουμε τα δεινά μιας κατάστασης που οφείλεται στην αδυναμία μας ως έθνος να προχωρήσουμε ανταγωνιστικά στη κούρσα ανάπτυξης. Ίσως οι δυνάμεις μας να είναι περιορισμένες και να μη γίνεται να διαχειριστούμε καλύτερα την κατάσταση. Ίσως να φταίει ότι και η κληρονομιά που δεχτήκαμε συνέπεια της γεωπολιτικής μας θέσης που μας υποχρεώνει χρόνια και χρόνια να αναλωνόμαστε σε ανούσια κούρσα εξοπλισμών και άγονης εξωτερικής πολιτικής. Ίσως να φταίει και που ως λαός δείχνουμε να πάσχουμε από το σύνδρομο του ανάδελφου έθνους που μας κάνει να βλέπουμε εχθρούς παντού γύρω μας. Θα μπορούσα να πω πολλά ίσως ακόμη και να εντείνω ακόμη περισσότερο την αμφιβολία μου. Αυτό πάντως που πιστεύω σίγουρα ανεξαρτήτως από το ποια γενιά έχει το μεγαλύτερο μερίδιο στην ευθύνη είναι ότι για να υπάρξει ελπίδα διεξόδου θα χρειαστεί συνεργασία, αλληλεγγύη και κατανόηση από όλες.