Εύλογη απορία

"Η Ευρώπη αδυνατεί να παραδεχτεί ότι δεν μπορεί να κινηθεί με ταχύτητα και αξιοπιστία". 

Η παραπάνω φράση ανήκει στον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και υπουργό επί των οικονομικών κ. Ευάγγελο Βενιζέλο. Και γεννάται λοιπό η απορία, πως είναι δυνατόν τα μέλη της παρούσας κυβέρνησης που έχει καθιερωθεί ως συνώνυμο της αναποτελεσματικότητας και της ανικανότητας, με δυσκολίες ακόμη και στη στοιχειώδη διακυβέρνηση της χώρας, να ασκεί τέτοιου είδους κριτική στους Ευρωπαίους. Μήπως τελικά είναι απλά μια ακόμη μεγαλοστομία για εσωτερική κατανάλωση; Τα συμπεράσματα είναι του καθενός. Αλήθεια το πιστόλι είναι ακόμη πάνω στο τραπέζι; (Υπήρξε πραγματικά πιστόλι);

6η Δόση σε ... δόσεις;

Διαφωνία φαίνεται να επικρατεί στους κόλπους της Τρόικας σχετικά με το εάν θα πρέπει να εκταμιευθεί η 6η δόση της βοήθειας προς την Ελλάδα. Συγκεκριμένα θετικά τάσσονται ΕΕ και ΕΚΤ ενώ το ΔΝΤ πιστεύει ότι ακόμη δεν έχει πειστεί για την βιωσιμότητα του Ελληνικού χρέους, θεωρώντας τις εκτιμήσεις των 2 προαναφερθέντων ως ιδιαίτερα αισιόδοξες, και πως θα περιμένει τα αποτελέσματα  της συνόδου κορυφής  την ερχόμενη Κυριακή για να καθορίσει την στάση του. 

Το όριο της χρεοκοπίας

Πολύς λόγος έχει γίνει τα τελευταία 2 χρόνια κατά τα οποία η Ελλάδα έχει μπει στον κυκεώνα των οικονομικών της προβλημάτων περί της έννοιας της χρεοκοπίας. Περισσότερο από ποτέ και σε συνδυασμό με τη διεθνή συγκυρία αλλά και τις ασφυκτικές πιέσεις προς την χώρα, τόσο σε πολιτικό όσο και σε καθαρά οικονομικό επίπεδο, τον τελευταίο μήνα αυτός ο όρος έχει γίνει κομμάτι της καθημερινότητας. Οι απόψεις ποικίλουν και συνίστανται κυρίως στο γεγονός αν έχουμε χρεοκοπήσει ή όχι. Πολλοί λοιπόν είναι αυτοί που πιστεύουν ότι ασχέτως εάν δεν είναι επίσημα αποδεκτό η χώρα ήδη τελεί σε χρεοκοπία, μιας και η πραγματική της οικονομία είναι χρεοκοπημένη. Στο μυαλό του μέσου Έλληνα ο όρος πραγματική οικονομία απεικονίζει την οικονομική του καθημερινότητα που έχει να κάνει κατά κύριο λόγο με τα εισοδήματά του και κατά πόσο αυτά είναι σε θέση να του καλύψουν τις πάγιες ανάγκες διαβίωσή τους (σε όποιο ύψος τις έχει τοποθετήσει ο καθένας), τις  υποχρεώσεις του, αλλά και την υποστήριξη ενός ποιοτικού βιοτικού επιπέδου (αυτό που θα αποκαλούσαμε "ευ ζην"). Φυσικά όλα αυτά αναφέρονται σε θεωρητική βάση μιας και στη μεγαλύτερη μερίδα της μέσης τάξης του πληθυσμού η ικανοποίηση των κάθε μορφής υποχρεώσεων καταλαμβάνει τη μερίδα του λέοντος. Η συμπίεση λοιπόν προς τα κάτω των εισοδημάτων σε συνδυασμό με μια απίστευτη άνοδο του κόστους διαβίωσης, συνέπεια και τα δύο των ακολουθούμενων πολιτικών πειραματισμών στους οποίους επιδίδεται η κυβέρνηση με τις ευλογίες των εταίρων μας, δημιουργούν ένα περιβάλλων πίεσης και απόγνωσης προς τη μεγάλη μάζα του πληθυσμού την επονομαζόμενη και μεσαία τάξη. Αυτή λοιπόν η πληθυσμιακή ομάδα είναι το κλειδί και θα ορίσει αυτό που αρέσκομαι να αποκαλώ ως το όριο της χρεωκοπίας. Και για να γίνω ποιο σαφής με αυτό τον όρο εννοώ το σημείο (υλικό και χρονικό) πέρα από το οποίο μια επίσημη κατάσταση χρεοκοπίας θα ήταν παραδεκτή. Κακά τα ψέματα ο μέσος Έλληνας ακόμη δεν μπορεί να δεχθεί στο μυαλό του τον όρο χρεοκοπία. Αυτό που ουσιαστικά τρομάζει τον πολίτη είναι η στάση πληρωμών μισθών και συντάξεων ως επακόλουθο μιας χρεωκοπίας. Και είναι λάθος αν πιστεύει κανείς ότι αυτό αγγίζει μόνο τους μισθοσυντήρητους από ο δημόσιο. Αφορά όλους γιατί κατ' ουσία η αγορά στην Ελλάδα από αυτούς συντηρείται και λειτουργεί. Η διαφοροποίηση πλέον είναι στην ανεργία και ιδιαίτερα σε αυτή που αγγίζει την μεσαία τάξη.  Ένας άνεργος δεν δίνει μεγάλη σημασία αν η χώρα χρεοκοπήσει και αυτό γιατί γι' αυτόν δεν έχει διαφορά μιας και αυτός είναι ήδη χρεοκοπημένος (δεν έχει αποδοχές). Με τα επίσημα στοιχεία περίπου 700.000 χιλιάδες είναι οι άνεργοι της χώρας. Αν προσθέσουμε κι ένα ποσοστό που δεν απεικονίζεται στις επίσημες στατιστικές τότε το 1 εκατομμύριο άνεργοι πρέπει να έχει ήδη ξεπεραστεί. Κατά τη γνώμη μου λοιπόν το ύψος αυτού του αριθμού ιδιαίτερα στη μεσαία τάξη, είναι και το όριο της Ελληνικής χρεοκοπίας. Μάλιστα πιστεύω ότι αυτός ο αριθμός δεν απέχει πολύ από τον σημερινό, πράγμα που με κάνει να πιστεύω ότι η στάση πληρωμών είναι προ των πυλών. Ενισχυτική όλων αυτών θεωρώ τη σπασμωδική αντίδραση της κυβέρνησης που αναλώνεται σε κατ' αποκοπή εισπρακτικά μέτρα με ρυθμούς πολυβόλου, μιας και οι εξελίξεις την προσπερνούν. Τελειώνοντας μάλιστα πιστεύω ότι η μόνη καλή υπηρεσία που μπορεί να προσφέρει πλέον στο λαό είναι να διασφαλίσει όσο δυνατόν ευνοϊκότερους γι' αυτόν όρους, έτσι ώστε η επερχόμενη στάση πληρωμών να είναι αμφίδρομη και προς τους εσωτερικούς πιστωτές (τράπεζες), διασφαλίζοντας τις περιουσίες του και τη βιωσιμότητά του σε αξιοπρεπές επίπεδο.

Αλαζονεία ή Αφασία;

Παρατηρώντας τον τρόπο που στις μέρες μας οι πολιτικοί εκφράζονται κατά τις εμφανίσεις τους στα τηλεοπτικά παράθυρα χρήζει διερεύνησης. Σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα η διερεύνηση ίσως να πρέπει να είναι και ιατρικής φύσεως. Ειδικά μετά από αυτό που παρακολούθησα σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή σήμερα και αφορούσε το ξέσπασμα οργής της υφυπουργού παιδείας, δια βίου μάθησης και θρησκευμάτων κυρία Εύης Χριστοφιλοπούλου που επικεντρώνονταν στην αμφισβήτηση και στην κριτική που δέχεται το σύνολο του πολιτικού κόσμου για την παρούσα κατάσταση στη χώρα. Μάλιστα σε κάποιο σημείο του ξεσπάσματος της ανέφερε ότι μέσω αυτών που λέει εκφράζει τους Έλληνες Βουλευτές. Ίσως ήταν και το ποιο λογικό από αυτά που είπε γιατί πρέπει να αντιληφθεί ότι η αμφισβήτηση και η κριτική που γίνεται ευκαιριακά στον καθένα από αυτούς δε γίνεται για προσωπικούς λόγους αλλά απευθύνεται μέσω αυτών στο σύνολο του πολιτικού συστήματος. Το πρόβλημα όμως στην όλη υπόθεση είναι η αντίδρασή τους αυτή καθ' αυτή. Δεν είναι δυνατόν ένας ολόκληρος λαός να διαμαρτύρεται, να είναι αγανακτισμένος και οργισμένος πολλές φορές με το πολιτικό σύστημα και οι εκφραστές του να αντιδρούν κουνώντας το δάχτυλο αντί να προβληματίζονται. Είναι χαρακτηριστικά αυτά που έλεγε η κυρία υφυπουργός και συμπυκνώνονταν στα γνωστά κλισέ περί του ότι "εμείς είμαστε εκλεγμένοι" ή "εμείς συμπάσχουμε με τον λαό" ή "εμείς εργαζόμαστε σκληρά για την αντιμετώπιση της κατάστασης". Λες και την κατάσταση δεν τη δημιούργησε το πολιτικό σύστημα με τους εκφραστές του, λες και αυτοί που τα φάγανε δεν ήταν εκλεγμένοι. Δύο περιπτώσεις κατά τη γνώμη μου δικαιολογούν αυτού του είδους τις αντιδράσεις. Η πρώτη περίπτωση έχει να κάνει με τον φόβο που πλέον αισθάνονται οι πολιτικοί για την οργή του κόσμου που στρέφεται εναντίον του και στην προσπάθειά τους να τον αντιμετωπίσουν συμπεριφέρονται αλαζονικά προσπαθώντας έτσι να απαξιώσουν την εις βάρος τους κριτική. Γνωρίζουν εξάλλου ότι και 10 άτομα να τους ψηφίσουν αν είναι αυτό το εκλογικό σώμα της συμμετοχής τότε αυτοί θα είναι πάλι "εκλεγμένοι". Αυτό τροφοδοτεί την αλαζονεία τους και την άποψή τους ότι ο λαός είναι οι υπήκοοι τους. Η δεύτερη περίπτωση είναι να έχουν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα, να έχουν περιέλθει σε κατάσταση "αφασίας" και να πιστεύουν ότι "δε μας φτύνουν αλλά βρέχει". Σε αυτήν την περίπτωση τι να πω; Μόνο η επιστήμη μπορεί να πει κάτι. Κρίνοντας όμως από το προφίλ της  κυρίας υφυπουργού, θεωρώ ότι ένα άτομο της ακαδημαϊκής κοινότητας, όπως είναι, καλλιεργημένο, με σπουδές σε ένα από τα καλύτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα (London School of Economics) συνάμα με αυτές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών δεν μπορεί να έχει χάσει την επαφή του με την επικρατούσα κατάσταση. Αυτό μάλλον που θα πρέπει να αντιληφθεί είναι ότι ο λαός έχει δικαίωμα να αμφισβητεί σε αυτή τη χώρα ό,τι θέλει! Και αν δεν του αρέσει το πολιτικό σύστημα όπως είναι έχει δικαίωμα να το κατακρίνει και να ζητά κάτι διαφορετικό. Η εξουσία σε αυτόν τον τόπο πηγάζει από τον λαό και είναι για τον λαό. Αν λοιπόν επιθυμεί να συνεχίζει να πολιτεύεται κανείς ή θα πρέπει να προσαρμόζεται με τις απαιτήσεις του λαού ή αλλιώς να πάει σπίτι του! Αν το αντιληφθεί αυτό η υφυπουργός και ο κάθε πολιτικός τότε θα καταλάβει ότι ξεσπάσματα οργής κατά του λαού δεν ωφελούν.  

Εθνική συναίνεση ή συναλλαγή;

Ο όρος της "εθνικής συναίνεσης" τις ημέρες αυτές είναι στην πρώτη γραμμή! Ακούγεται παντού ως το βασικό ζητούμενο άλλοτε για αντικειμενικού και άλλοτε για προσχηματικούς λόγους. Εξαρτάται βέβαια από ποια πλευρά τον προσεγγίζει κανείς και πως αποφασίζει να τον χρησιμοποιήσει. Ανεξάρτητα βέβαια από την υποκειμενική του αντιμετώπιση, η έννοια του όρου αυτή καθ' αυτή είναι εξόχως βαρύνουσας σημασίας, που σε πρώτη ανάγνωση αξιολογείται θετικά. Πάντα η ομοψυχία και η ευρεία ταύτιση απόψεων σε σημαντικά θέματα που άπτονται το εθνικό συμφέρον είναι το ζητούμενο. Σε θεωρητικό επίπεδο λοιπόν, στην παρούσα συγκυρία και σε ότι αφορά το μέγα θέμα της οικονομικής κατάστασης της χώρας, η συναίνεση είναι ένα σοβαρό ζητούμενο. Η αίσθηση όμως που δημιουργείται παρακολουθώντας τον τρόπο που οι πολιτικοί φορείς της χώρας την αντιμετωπίζουν (κυβερνητικοί και μη) είναι ότι ο λόγος αναζήτησής της είναι καθαρά προσχηματικός. Από την πλευρά της Κυβέρνησης είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να επιμερίσει τις ευθύνες ενός επερχόμενου νέου πλαισίου απαξίωσης του βιοτικού επιπέδου των πολιτών  που θα γίνει απτό με τα νέα μέτρα που καταφθάνουν. Ταυτόχρονα την αναζητά για να καλύψει τις τεράστιες ευθύνες μιας αποτυχημένης οικονομική πολιτικής όλο τον προηγούμενο χρόνο που έφερε την κατάσταση σε χειρότερο σημείο. Από την άλλη πλευρά η αντιπολίτευση σε όλο το εύρος της εκμεταλλεύεται ποικιλοτρόπως το θέμα της συναίνεσης προσπαθώντας να αποφύγει την ευθύνη των σκληρών μέτρων και της πολιτικής φθοράς. Τελικώς κατά τη γνώμη μου μια μορφή συναίνεσης θα επιτευχθεί ή θα παρουσιαστεί ότι επιτεύχθηκε, όπως οι δανειστές μας μας επιβάλουν μαζί με τα υπόλοιπα μέτρα φυσικά. Αυτή λοιπόν η διαμορφωθείσα κατάσταση θα είναι το απόλυτο άλλοθι, η καταλυτική φόρμουλα για την προώθηση όλων των απαραίτητων μέτρων για την μετάβαση της Ελληνικής κοινωνίας σε εργασιακές, κοινωνικές και βιοτικές δομές επιπέδου χώρας του αναπτυσσόμενου κόσμου. Ουσιαστικά λοιπόν δεν πρόκειται για πραγματική συναίνεση αλλά για συναλλαγή που εξυπηρετεί όλους. 

Τυχαίο;

Εντύπωση μου προκάλεσε το άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη στην Καθημερινή με τίτλο "Ο φερετζές του αντισημιτισμού". Αυτή δεν αφορά την άποψή του επί του θέματος, αλλά η συσχέτισή του με τον Μίκη Θεοδωράκη, τον οποίο και μέμφεται για τις απόψεις του προσάπτοντας του, έμμεσα, τον χαρακτηρισμό του αντισημιτιστή. Προσωπικά αδιαφορώ αν ο Θεοδωράκης είναι ή όχι αντισημιτιστής, αλλά μου φαίνεται πολύ περίεργο ένας άνθρωπος που αποδεδειγμένα έχει νιώσει τη βία και την αδικία από πρώτο χέρι, να αντιμετωπίζεται κατά τέτοιο τρόπο. Αναλογιζόμενος λοιπόν την, αιτιότητα του εν λόγω άρθρου βρέθηκα μπροστά σε ένα συνδυασμό δύο δεδομένων. Το ένα είναι η δεδηλωμένη αντίθεση του Μίκη Θεοδωράκη στην ασκούμενη πολιτική των ημερών, την οποία κι εκδηλώνει με κάθε τρόπο δημόσια. Το άλλο είναι η αντιμετώπιση του νέου μεσοπρόθεσμου προγράμματος, όπως εκφράστηκε με το νέο πακέτο μέτρων από την κυβέρνηση εχθές, από το μέσο μαζική ενημέρωσης "Καθημερινή", για λογαριασμό του οποίου αρθρογραφεί και ο Μανδραβέλης. Το συγκεκριμένο μέσο είναι ίσως το μοναδικό μέσο που υποδέχτηκε το εν λόγω πακέτο με θετική διάθεση χαρακτηρίζοντας το πρόγραμμα των αποκρατικοποιήσεων ως τολμηρό. Ο λόγος που υπάρχει αυτή η άποψη μπορεί να είναι όντως η πίστη του μέσου στα νέα μέτρα για αντικειμενικού λόγους ιδεολογικής προσέγγισης, ή απλά γιατί έτσι βολεύει την ιδιοκτησία! Συμπεράσματα μπορεί να βγάλει ο καθένας. Το θέμα είναι ότι ο Θεοδωράκης είναι μια προσωπικότητα ιδιαίτερη και άκρως συμβολική για ΟΛΟΥΣ τους Έλληνες, που όταν εκφράζει μια άποψη και απήχηση έχει αλλά και δύσκολα μπορεί να απαξιωθεί από τον οποιοδήποτε φορέα ενημέρωσης ή εξουσίας. Φυσικά η δημιουργία σκιών γύρω από μια προσωπικότητα και ιδιαίτερα σε θέματα που άπτονται ρατσιστικής αντίληψης, είναι ένα σοβαρό πλήγμα. Εξάλλου οι απόψεις του Θεοδωράκη είναι γνωστές εδώ και καιρό. Ο συγχρονισμός λοιπόν όλων αυτών είναι τυχαίος; Δε γνωρίζω! 

Πατριωτισμός for free

Σε τηλεοπτική πρωινή εκπομπή σήμερα, ο Υπουργό Επικρατείας Χάρης Παμπούκης, μεταξύ άλλων παρότρυνε του Έλληνες επιχειρηματίες που έχουν τοποθετημένα τα χρήματά τους στο εξωτερικό, να επενδύσουν μέρος από τα κέρδη τους στην Ελλάδα! Μάλιστα οι επενδύσεις αυτές όπως ανέφερε θα πρέπει να γίνουν χωρίς το δέλεαρ κάποιων κινήτρων, με μόνο γνώμονα των πατριωτισμό τους! Αν λοιπόν αυτός είναι ο τρόπος σκέψης και αντιμετώπισης της κατάστασης από πλευράς εξουσίας, τότε έχουμε μια από τις ποιο μεγάλες ομολογίες αποτυχίας και ήττας! Όχι ότι δεν τα αντιλαμβανόμαστε όλα αυτά αλλά τουλάχιστον από τους επίσημους διαχειριστές της κατάστασης περίμενα ποιο ρεαλιστική και επαγγελματική αντιμετώπιση. Προφανώς η απόγνωση έχει κυριεύσει και τους ίδιους και μάλλον το παιχνίδι έχει λήξη και η ήττα είναι βαριά! Το μόνο που μένει πλέον είναι η επίσημη ανακοίνωση!  Το τζάμπα πέθανε και μαζί του πήρε και πατριώτες και μη.