Αλαζονεία ή Αφασία;

Παρατηρώντας τον τρόπο που στις μέρες μας οι πολιτικοί εκφράζονται κατά τις εμφανίσεις τους στα τηλεοπτικά παράθυρα χρήζει διερεύνησης. Σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα η διερεύνηση ίσως να πρέπει να είναι και ιατρικής φύσεως. Ειδικά μετά από αυτό που παρακολούθησα σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή σήμερα και αφορούσε το ξέσπασμα οργής της υφυπουργού παιδείας, δια βίου μάθησης και θρησκευμάτων κυρία Εύης Χριστοφιλοπούλου που επικεντρώνονταν στην αμφισβήτηση και στην κριτική που δέχεται το σύνολο του πολιτικού κόσμου για την παρούσα κατάσταση στη χώρα. Μάλιστα σε κάποιο σημείο του ξεσπάσματος της ανέφερε ότι μέσω αυτών που λέει εκφράζει τους Έλληνες Βουλευτές. Ίσως ήταν και το ποιο λογικό από αυτά που είπε γιατί πρέπει να αντιληφθεί ότι η αμφισβήτηση και η κριτική που γίνεται ευκαιριακά στον καθένα από αυτούς δε γίνεται για προσωπικούς λόγους αλλά απευθύνεται μέσω αυτών στο σύνολο του πολιτικού συστήματος. Το πρόβλημα όμως στην όλη υπόθεση είναι η αντίδρασή τους αυτή καθ' αυτή. Δεν είναι δυνατόν ένας ολόκληρος λαός να διαμαρτύρεται, να είναι αγανακτισμένος και οργισμένος πολλές φορές με το πολιτικό σύστημα και οι εκφραστές του να αντιδρούν κουνώντας το δάχτυλο αντί να προβληματίζονται. Είναι χαρακτηριστικά αυτά που έλεγε η κυρία υφυπουργός και συμπυκνώνονταν στα γνωστά κλισέ περί του ότι "εμείς είμαστε εκλεγμένοι" ή "εμείς συμπάσχουμε με τον λαό" ή "εμείς εργαζόμαστε σκληρά για την αντιμετώπιση της κατάστασης". Λες και την κατάσταση δεν τη δημιούργησε το πολιτικό σύστημα με τους εκφραστές του, λες και αυτοί που τα φάγανε δεν ήταν εκλεγμένοι. Δύο περιπτώσεις κατά τη γνώμη μου δικαιολογούν αυτού του είδους τις αντιδράσεις. Η πρώτη περίπτωση έχει να κάνει με τον φόβο που πλέον αισθάνονται οι πολιτικοί για την οργή του κόσμου που στρέφεται εναντίον του και στην προσπάθειά τους να τον αντιμετωπίσουν συμπεριφέρονται αλαζονικά προσπαθώντας έτσι να απαξιώσουν την εις βάρος τους κριτική. Γνωρίζουν εξάλλου ότι και 10 άτομα να τους ψηφίσουν αν είναι αυτό το εκλογικό σώμα της συμμετοχής τότε αυτοί θα είναι πάλι "εκλεγμένοι". Αυτό τροφοδοτεί την αλαζονεία τους και την άποψή τους ότι ο λαός είναι οι υπήκοοι τους. Η δεύτερη περίπτωση είναι να έχουν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα, να έχουν περιέλθει σε κατάσταση "αφασίας" και να πιστεύουν ότι "δε μας φτύνουν αλλά βρέχει". Σε αυτήν την περίπτωση τι να πω; Μόνο η επιστήμη μπορεί να πει κάτι. Κρίνοντας όμως από το προφίλ της  κυρίας υφυπουργού, θεωρώ ότι ένα άτομο της ακαδημαϊκής κοινότητας, όπως είναι, καλλιεργημένο, με σπουδές σε ένα από τα καλύτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα (London School of Economics) συνάμα με αυτές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών δεν μπορεί να έχει χάσει την επαφή του με την επικρατούσα κατάσταση. Αυτό μάλλον που θα πρέπει να αντιληφθεί είναι ότι ο λαός έχει δικαίωμα να αμφισβητεί σε αυτή τη χώρα ό,τι θέλει! Και αν δεν του αρέσει το πολιτικό σύστημα όπως είναι έχει δικαίωμα να το κατακρίνει και να ζητά κάτι διαφορετικό. Η εξουσία σε αυτόν τον τόπο πηγάζει από τον λαό και είναι για τον λαό. Αν λοιπόν επιθυμεί να συνεχίζει να πολιτεύεται κανείς ή θα πρέπει να προσαρμόζεται με τις απαιτήσεις του λαού ή αλλιώς να πάει σπίτι του! Αν το αντιληφθεί αυτό η υφυπουργός και ο κάθε πολιτικός τότε θα καταλάβει ότι ξεσπάσματα οργής κατά του λαού δεν ωφελούν.