Εθνική συναίνεση ή συναλλαγή;

Ο όρος της "εθνικής συναίνεσης" τις ημέρες αυτές είναι στην πρώτη γραμμή! Ακούγεται παντού ως το βασικό ζητούμενο άλλοτε για αντικειμενικού και άλλοτε για προσχηματικούς λόγους. Εξαρτάται βέβαια από ποια πλευρά τον προσεγγίζει κανείς και πως αποφασίζει να τον χρησιμοποιήσει. Ανεξάρτητα βέβαια από την υποκειμενική του αντιμετώπιση, η έννοια του όρου αυτή καθ' αυτή είναι εξόχως βαρύνουσας σημασίας, που σε πρώτη ανάγνωση αξιολογείται θετικά. Πάντα η ομοψυχία και η ευρεία ταύτιση απόψεων σε σημαντικά θέματα που άπτονται το εθνικό συμφέρον είναι το ζητούμενο. Σε θεωρητικό επίπεδο λοιπόν, στην παρούσα συγκυρία και σε ότι αφορά το μέγα θέμα της οικονομικής κατάστασης της χώρας, η συναίνεση είναι ένα σοβαρό ζητούμενο. Η αίσθηση όμως που δημιουργείται παρακολουθώντας τον τρόπο που οι πολιτικοί φορείς της χώρας την αντιμετωπίζουν (κυβερνητικοί και μη) είναι ότι ο λόγος αναζήτησής της είναι καθαρά προσχηματικός. Από την πλευρά της Κυβέρνησης είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να επιμερίσει τις ευθύνες ενός επερχόμενου νέου πλαισίου απαξίωσης του βιοτικού επιπέδου των πολιτών  που θα γίνει απτό με τα νέα μέτρα που καταφθάνουν. Ταυτόχρονα την αναζητά για να καλύψει τις τεράστιες ευθύνες μιας αποτυχημένης οικονομική πολιτικής όλο τον προηγούμενο χρόνο που έφερε την κατάσταση σε χειρότερο σημείο. Από την άλλη πλευρά η αντιπολίτευση σε όλο το εύρος της εκμεταλλεύεται ποικιλοτρόπως το θέμα της συναίνεσης προσπαθώντας να αποφύγει την ευθύνη των σκληρών μέτρων και της πολιτικής φθοράς. Τελικώς κατά τη γνώμη μου μια μορφή συναίνεσης θα επιτευχθεί ή θα παρουσιαστεί ότι επιτεύχθηκε, όπως οι δανειστές μας μας επιβάλουν μαζί με τα υπόλοιπα μέτρα φυσικά. Αυτή λοιπόν η διαμορφωθείσα κατάσταση θα είναι το απόλυτο άλλοθι, η καταλυτική φόρμουλα για την προώθηση όλων των απαραίτητων μέτρων για την μετάβαση της Ελληνικής κοινωνίας σε εργασιακές, κοινωνικές και βιοτικές δομές επιπέδου χώρας του αναπτυσσόμενου κόσμου. Ουσιαστικά λοιπόν δεν πρόκειται για πραγματική συναίνεση αλλά για συναλλαγή που εξυπηρετεί όλους.