Το όριο της χρεοκοπίας

Πολύς λόγος έχει γίνει τα τελευταία 2 χρόνια κατά τα οποία η Ελλάδα έχει μπει στον κυκεώνα των οικονομικών της προβλημάτων περί της έννοιας της χρεοκοπίας. Περισσότερο από ποτέ και σε συνδυασμό με τη διεθνή συγκυρία αλλά και τις ασφυκτικές πιέσεις προς την χώρα, τόσο σε πολιτικό όσο και σε καθαρά οικονομικό επίπεδο, τον τελευταίο μήνα αυτός ο όρος έχει γίνει κομμάτι της καθημερινότητας. Οι απόψεις ποικίλουν και συνίστανται κυρίως στο γεγονός αν έχουμε χρεοκοπήσει ή όχι. Πολλοί λοιπόν είναι αυτοί που πιστεύουν ότι ασχέτως εάν δεν είναι επίσημα αποδεκτό η χώρα ήδη τελεί σε χρεοκοπία, μιας και η πραγματική της οικονομία είναι χρεοκοπημένη. Στο μυαλό του μέσου Έλληνα ο όρος πραγματική οικονομία απεικονίζει την οικονομική του καθημερινότητα που έχει να κάνει κατά κύριο λόγο με τα εισοδήματά του και κατά πόσο αυτά είναι σε θέση να του καλύψουν τις πάγιες ανάγκες διαβίωσή τους (σε όποιο ύψος τις έχει τοποθετήσει ο καθένας), τις  υποχρεώσεις του, αλλά και την υποστήριξη ενός ποιοτικού βιοτικού επιπέδου (αυτό που θα αποκαλούσαμε "ευ ζην"). Φυσικά όλα αυτά αναφέρονται σε θεωρητική βάση μιας και στη μεγαλύτερη μερίδα της μέσης τάξης του πληθυσμού η ικανοποίηση των κάθε μορφής υποχρεώσεων καταλαμβάνει τη μερίδα του λέοντος. Η συμπίεση λοιπόν προς τα κάτω των εισοδημάτων σε συνδυασμό με μια απίστευτη άνοδο του κόστους διαβίωσης, συνέπεια και τα δύο των ακολουθούμενων πολιτικών πειραματισμών στους οποίους επιδίδεται η κυβέρνηση με τις ευλογίες των εταίρων μας, δημιουργούν ένα περιβάλλων πίεσης και απόγνωσης προς τη μεγάλη μάζα του πληθυσμού την επονομαζόμενη και μεσαία τάξη. Αυτή λοιπόν η πληθυσμιακή ομάδα είναι το κλειδί και θα ορίσει αυτό που αρέσκομαι να αποκαλώ ως το όριο της χρεωκοπίας. Και για να γίνω ποιο σαφής με αυτό τον όρο εννοώ το σημείο (υλικό και χρονικό) πέρα από το οποίο μια επίσημη κατάσταση χρεοκοπίας θα ήταν παραδεκτή. Κακά τα ψέματα ο μέσος Έλληνας ακόμη δεν μπορεί να δεχθεί στο μυαλό του τον όρο χρεοκοπία. Αυτό που ουσιαστικά τρομάζει τον πολίτη είναι η στάση πληρωμών μισθών και συντάξεων ως επακόλουθο μιας χρεωκοπίας. Και είναι λάθος αν πιστεύει κανείς ότι αυτό αγγίζει μόνο τους μισθοσυντήρητους από ο δημόσιο. Αφορά όλους γιατί κατ' ουσία η αγορά στην Ελλάδα από αυτούς συντηρείται και λειτουργεί. Η διαφοροποίηση πλέον είναι στην ανεργία και ιδιαίτερα σε αυτή που αγγίζει την μεσαία τάξη.  Ένας άνεργος δεν δίνει μεγάλη σημασία αν η χώρα χρεοκοπήσει και αυτό γιατί γι' αυτόν δεν έχει διαφορά μιας και αυτός είναι ήδη χρεοκοπημένος (δεν έχει αποδοχές). Με τα επίσημα στοιχεία περίπου 700.000 χιλιάδες είναι οι άνεργοι της χώρας. Αν προσθέσουμε κι ένα ποσοστό που δεν απεικονίζεται στις επίσημες στατιστικές τότε το 1 εκατομμύριο άνεργοι πρέπει να έχει ήδη ξεπεραστεί. Κατά τη γνώμη μου λοιπόν το ύψος αυτού του αριθμού ιδιαίτερα στη μεσαία τάξη, είναι και το όριο της Ελληνικής χρεοκοπίας. Μάλιστα πιστεύω ότι αυτός ο αριθμός δεν απέχει πολύ από τον σημερινό, πράγμα που με κάνει να πιστεύω ότι η στάση πληρωμών είναι προ των πυλών. Ενισχυτική όλων αυτών θεωρώ τη σπασμωδική αντίδραση της κυβέρνησης που αναλώνεται σε κατ' αποκοπή εισπρακτικά μέτρα με ρυθμούς πολυβόλου, μιας και οι εξελίξεις την προσπερνούν. Τελειώνοντας μάλιστα πιστεύω ότι η μόνη καλή υπηρεσία που μπορεί να προσφέρει πλέον στο λαό είναι να διασφαλίσει όσο δυνατόν ευνοϊκότερους γι' αυτόν όρους, έτσι ώστε η επερχόμενη στάση πληρωμών να είναι αμφίδρομη και προς τους εσωτερικούς πιστωτές (τράπεζες), διασφαλίζοντας τις περιουσίες του και τη βιωσιμότητά του σε αξιοπρεπές επίπεδο.