Δευτέρα 14 Μαΐου 2012

Όταν ο Γαβριήλ αγκάλιασε τον Εωσφόρο


Αυτή η γαλήνια πλευρά του μυαλού, τοποθετημένη στην άκρη του χρόνου, έξω από τον κόσμο και τα στενά όρια μιας πραγματικότητας, έμελλε να γίνει το θεατρικό σκηνικό της συνάντησης που καθόρισε την ύπαρξή του, δίνοντας  νόημα σε μια ζωή αναζήτησης και ερωτημάτων. Μέσα στην ησυχία της όλα φάνταζαν εξαιρετικά διαυγή, δημιουργώντας μια έντονη αίσθηση καθαρότητας, ανεπηρέαστη από κάθε είδους μιαρής έξης της καθημερινότητας, αμόλυντη από κάθε μορφή προκατάληψης, δογματισμού και δεισιδαιμονίας. Σε αυτό τον χώρο που μόνο ως ιερός θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εισήλθαν οι πρωταγωνιστές αφήνοντας στα εγκόσμια το εγώ τους και κάθε μορφή σύνδεσης με την υπαρξιακή τους ταυτότητα. Εδώ το παιχνίδι παίχτηκε με όρους ισότητας και ισοτιμίας. Ίσως μόνο εδώ κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει εφικτό. Σε μια θάλασσα συναισθημάτων και γλυκιάς χαλάρωσης οι ιδανικοί πρωταγωνιστές της παράστασης της ζωής έδωσαν το καλύτερο εαυτού τους για να διαπιστώσουν ότι και αυτό δεν είναι ποτέ αρκετό, αλλά πάντα ικανό για να ευδοκιμήσει η ευτυχία ή η ικανοποίηση. 

"Εσύ που είσαι σάρκα από την σάρκα μου και σε χωρίζει από εμένα ένας ωκεανός και μια στιγμή, ποιος στα αλήθεια είσαι;" Ήταν τα πρώτα λόγια που διατάραξαν την ησυχία αυτού του ιερού. Ποτέ δεν έγινε ξεκάθαρο ποιος ρώτησε. Η φωνή εκπορεύτηκε παράξενη, μεταλλική και παραμορφωμένη, σαν να προέρχονταν από ένα ασυντήρητο παλιό μεγάφωνο. Εκείνη τη στιγμή το ποιος όμως δεν είχε την παραμικρή σημασία. Η ερώτηση είχε διατυπωθεί και στον αποστειρωμένο αέρα αιωρούνταν μετέωρη μια απάντηση που περίμενε τον χρόνο της ωρίμανσης της για να γονιμοποιήσει την αναντίρρητα εύλογη και αγωνιώδη έξαψη της περιέργειας του δραματικού αυτού συμπλέγματος. Πόσο πολύ μπορεί να διαρκέσει μια στιγμή σε τούτο εδώ τον τόπο; Δεν έχει σημασία. Ο χρόνος εδώ είναι νεκρός. Τα συναισθήματα τον έχουν ξεπεράσει. "Ποιος είμαι." Δεν ρώτησε απλά τόνισε. "Είμαι εσύ, αλλά εσύ δεν είσαι εγώ". "Με αρνήσε γιατί δεν με αγαπάς ή γιατί πιστεύεις ότι δεν σε αγαπώ εγώ;" "Δεν σε αρνούμαι, ούτε σε απορρίπτω. Ποτέ δεν πρόκειται να σου κάνω αυτή τη διευκόλυνση, ποτέ η εξιλέωση σου δεν θα είναι επιλογή μου. Η άρνηση και η απόρριψη έγινε βίωμα μου, τις συνέπειες του οποίου κουβαλάω πάντα πάνω μου από τη στιγμή που εξόριστος εγκατέλειψα το πως για το γιατί." Η λάμψη του ακτινοβόλησε και φώτισε κάθε γωνιά της σκηνής, με φως θερμό και ζωηρό. Δεν υπήρχε σχήμα που μπορούσε κανείς να περιγράψει παρά μόνο μια μάζα φωτός και ένα όνομα που αντηχούσε από το πουθενά .... <<Γαβριήλ>>. Όλα τα έπνιγε το φως του. Ίσως όχι όλα. Χαμηλά σχηματίστηκε μια σκιά ένα ακαθόριστο μικρό σχήμα που απορροφούσε όλη την ενέργεια του φωτός, την εξαφάνιζε για να τη διοχετεύσει θα έλεγε κανείς στον λόγο. Εδώ δεν ακουγόταν κανένα όνομα, παρά μόνο το μυαλό δημιουργούσε μια βεβαιότητα και μια σιγουριά. Το όνομα του δεν ειπώθηκε και ούτε πρόκειται. "Η εξιλέωση είναι έννοια ασύμβατη με εσένα. Δεν την γνωρίζεις και δεν μπορείς να την παράσχεις. Πάνω σου κουβαλάς την αμαρτία, νιώθεις χωρίς φραγμό και ζεις για νιώθεις. Παραδίνεις τον οίκο που σε φιλοξενεί στη γλυκιά θαλπωρή των αισθήσεων και των απολαύσεων αδιαφορώντας ότι αυτός είναι και δικός μου" είπε το φως. "Τίποτα δεν ανήκει σε εμάς τους δύο. Όλα είναι αυτόβουλα και ανεξάρτητα. Εμείς απλά υπάρχουμε εδώ μέσα και πέρα από αυτό είμαστε απλά σκέψεις. Άλλοτε ένοχες και άλλοτε ηθικές. Ποτέ όμως αθώες. Είμαι ξεκάθαρα ακριβής και ποτέ δε δίνω τίποτα διαφορετικό από αυτό που περιγράφω και υπηρετώ. Είμαι ο φίλος του και είσαι ο σύμβουλός του, είμαι ο έρωτάς του και είσαι η αγάπη του" αντέτεινε το σκότος. "Υπάρχει ένα σύνορο τόσο διακριτό ανάμεσά μας που κάνει την επιλογή αναπόφευκτη. Ο δικός μου δρόμος είναι η ασφάλεια της ισορροπίας και η βεβαιότητα του ορθού. Ηρεμεί, καταπραΰνει και καταξιώνει μια ζωή μεστή και δημιουργική ..... " μα πριν ο Γαβριήλ προλάβει να ολοκληρώσει, ακούστηκε στεντόρεια η απάντηση "..... αλλά ποτέ ολοκληρωμένη. Είμαι εγώ που ανατρέπω όλες τις ισορροπίες, που ποτίζω με την έξαψη του κινδύνου και που δημιουργώ μόνο για να νιώσω. Εγώ ολοκληρώνω το είναι του και δίνω νόημα στην ξεχασμένη αύρα των ονείρων. Είμαι η απάντηση σε κάθε παράλογη ερώτηση. Με ρώτησες αν σε αρνούμαι, μας πως είναι δυνατόν να αρνηθώ αυτό που με αρνήθηκε. Αυτόν εδώ όμως δεν τον εγκατέλειψα ποτέ. Αυτός με τρέφει με τη ψυχή του και οφείλεις να παραδεχθείς ότι το ίδιο κάνει και για σένα. Νομίζεις ότι η στράτες μας είναι σε άλλες κατευθύνσεις αλλά σου λέω με σιγουριά ότι είναι απλά άλλες. Άλλοτε παράλληλα, άλλοτε αντίθετα, αλλά και κάποιες φορές τέμνονται και συναντιούνται για να θέσουν διλήμματα και να δημιουργήσουν επιλογές. Εμείς απλά φτιάχνουμε τον χάρτη. Την πυξίδα όμως την κρατά ο ίδιος. Όσο και να με απορρίπτεις ξέρεις ότι με έχει ανάγκη όπως φυσικά κι εσύ." Η σιωπή απλώθηκε ξανά επαναφέροντας την πρότερη κατάσταση. Σαν μια πέτρα που ρίχτηκε στην ήρεμη θάλασσα, τάραξε τα νερά της με κυματισμό που προοδευτικά έφθινε μέχρι την επαναφορά στην απόλυτη ηρεμία. Τίποτε άλλο δεν είχε αξία να ειπωθεί και δεν ειπώθηκε. Η αυλαία ήταν η τελική πράξη. Χωρίς εξάγγεους, χωρίς απομηχανής θεούς, χωρίς κάθαρση. 

1 σχόλιο:

  1. Δε ξερω τι κανει ο Γραβιηλ, αλλα ο Μιχήλ δινει την τελικη μαχη με τον Εωσφορο και τον στελνει αδιαβαστο.
    Μιχάηλ, ο πολεμαρχος του Θεου.
    Χανει μονο οταν θελει.
    Να υπαρχει και ενδιαφερον.... αλλα και δευτερες ευκαιριες για τους ανθρωπους.
    Μιχάλης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...