Ακόμη μια ήττα ...

Έρχονται στιγμές που η ζωή περνά μπροστά από τα μάτια σου σαν μια παλιά κινηματογραφική ταινία κι εσύ έχεις την ικανότητα να ξεχωρίσεις κάθε της σκηνή κάθε "καρέ" λες και ο χρόνος έχει αποφασίσει να κυλίσει αργά για σένα. Είναι αυτή η στιγμή που συνειδητοποιείς πόσα και ποια έζησες. Πόσα και τι είδες, ένιωσες, χάρηκες και διεκδίκησες. Όλα είναι μπροστά σου τόσο προσιτά και συνάμα τόσο απλησίαστα. Και αφού βιώσεις αυτή την εμπειρία έχεις διαθέσιμο το ισοζύγιο μιας ζωής, αυτή την σταθερά που δίνει νόημα στην κρίση αυτής. Γιατί η ζωή είναι το κατεξοχήν πεδίο που κρίνεται από την πρώτη μέρα της ύπαρξής σου. Η ζωή κρίνεται κι ενίοτε συγκρίνεται με αυτό που θα ήθελες ή νομίζεις ότι σου είναι ιδανικό. Αλλά τι σημασία έχει το αν το νομίζεις ή όχι; Αρκεί που εσύ το λογαριάζεις ως δικό σου. Και η ζωή είναι αμείλικτη, δεν σου χαρίζεται. Αντιθέτως έχει μια ειρωνική διάθεση που πηγάζει από τους φόβους σου. Τις νίκες σου τις κατατάσσει στο δεδομένο και τις ήττες σου στο ζητούμενο και άρα στην προτεραιότητα της σκέψης σου. Κι ενώ νομίζεις ότι ξέφυγες από την εφηβεία σου και κατέκτησες τη θέση σου στη ζωή, αυτή σε χλευάζει όλο ειρωνεία και σου βγάζει περιπαικτικά τη γλώσσα, αποδεικνύοντας ότι είσαι ακόμη ένα ανώριμο φοβισμένο παιδί στερημένο από ευτυχία που χαραμίζεις το χρόνο σου στο κυνήγι της, παλεύεις για αυτή αλλά είσαι τόσο λίγος που η ήττα είναι πάντα η κατάληξη που με μαθηματική ακρίβεια επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές αλλά και σαφές! Και γεμίζει η ζωή σου από ήττες και διαπιστώνεις ότι απλά τις δέχεσαι, γίνονται κομμάτι της ύπαρξής σου και πλέον σε χαρακτηρίζουν. Ένας ακόμη ηττημένος, ένας χαμένος της ζωής που αλίμονο του. Μια σειρά από ήττες που φέρνουν όλο ποιο κοντά ένα προορισμό που δεν έχει δόξα και αίγλη αλλά βυθίζει την ύπαρξη στην ανυποληψία και στην υποτιμητική λήθη. Κι εσύ αναρωτιέσαι αν είναι αργά, αν σου δίνεται η δυνατότητα να ανακάμψεις, να παλέψεις, να πετύχεις νίκες που θα διορθώσουν την τροχιά της συντριβής σου. Και τότε απλά διαπιστώνεις ότι και αυτή η προσπάθειά σου δεν είναι τίποτε άλλο παρά ακόμη μια ήττα φίλε μου. Ακόμη μια ήττα στις τόσες που ανέχεσαι τόσο παθητικά γιατί τα πάθη σου σε προστάζουν ακόμη. Φίλε μου απλά δέξου το. Δεν είσαι νικητής.

Όταν ο Γαβριήλ αγκάλιασε τον Εωσφόρο

Αυτή η γαλήνια πλευρά του μυαλού, τοποθετημένη στην άκρη του χρόνου, έξω από τον κόσμο και τα στενά όρια μιας πραγματικότητας, έμελλε να γίνει το θεατρικό σκηνικό της συνάντησης που καθόρισε την ύπαρξή του, δίνοντας  νόημα σε μια ζωή αναζήτησης και ερωτημάτων. Μέσα στην ησυχία της όλα φάνταζαν εξαιρετικά διαυγή, δημιουργώντας μια έντονη αίσθηση καθαρότητας, ανεπηρέαστη από κάθε είδους μιαρής έξης της καθημερινότητας, αμόλυντη από κάθε μορφή προκατάληψης, δογματισμού και δεισιδαιμονίας. Σε αυτό τον χώρο που μόνο ως ιερός θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εισήλθαν οι πρωταγωνιστές αφήνοντας στα εγκόσμια το εγώ τους και κάθε μορφή σύνδεσης με την υπαρξιακή τους ταυτότητα. Εδώ το παιχνίδι παίχτηκε με όρους ισότητας και ισοτιμίας. Ίσως μόνο εδώ κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει εφικτό. Σε μια θάλασσα συναισθημάτων και γλυκιάς χαλάρωσης οι ιδανικοί πρωταγωνιστές της παράστασης της ζωής έδωσαν το καλύτερο εαυτού τους για να διαπιστώσουν ότι και αυτό δεν είναι ποτέ αρκετό, αλλά πάντα ικανό για να ευδοκιμήσει η ευτυχία ή η ικανοποίηση. 

Είναι νύχτα ψυχή μου

Ποια είναι η ανάγκη αυτή που σε κάνει στην ησυχία της νύχτας να ψάχνεις για απαντήσεις σε ερωτήματα που βασανίζουν το μυαλό σου; Σε ερωτήματα παλιά όσο και η ύπαρξή σου σχεδόν ή καινά όσο και ο χρόνος της γουλιάς από το ποτό σου. Ερωτήματα που σε ταξιδεύουν, σε βασανίζουν, σε καθορίζουν. Θέλεις πραγματικά απαντήσεις ή σου αρκεί μόνο η αναζήτηση; Η ψυχή δεν ρωτά παρά μόνο απαιτεί. Απαιτεί σπονδή στην αγαλλίασή της με όρους έξω από καθωσπρεπισμούς και τυπικότητες. Τη νύχτα η ψυχή σου είναι γυμνή προσπαθώντας να επιστρέψει στις ρίζες της και στην αθωότητα της παιδικής σου αγνότητας που χάθηκε στη πορεία της ατέρμονης αναζήτησης της ολοκλήρωσή σου σε ένα περιβάλλον ανταγωνισμού που επιβραβεύει μόνο την καταξίωση,

Τα άκρα έχουν αιτία

Αισίως βαδίζουμε το τρίτο εικοσιτετράωρο μετά τις εκλογές. Διανύουμε τη διαδικασία των διερευνητικών εντολών. Βιώνουμε μια νέα πραγματικότητα στο πολιτικό κατεστημένο της χώρας. Όλα ωραία, όλα όμορφα. Είχα κάνει μια εκτίμηση πριν τις εκλογές σε κατ' ιδίαν συζητήσεις ότι όποιος μετά τις εκλογές οδηγούσε τη χώρε σε νέες ο λαός θα τον τιμωρούσε. Ομολογώ πως το μυαλό μου δεν υπήρχε η σημερινή διαμορφωθείσα κατάσταση. Πίστευα ότι ο δικομματισμός, έστω και λαβωμένος, θα ήταν σε θέση να ελέγξει την κατάσταση και να είναι σε θέση να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή. Τότε στο μυαλό μου επικρατούσε η επιδίωξη του Σαμαρά να πετύχει αυτοδυναμία με κάθε τρόπο και ομολογώ ότι αυτόν είχα κατά νου όταν ανέφερα αυτή μου την εκτίμηση. Οι

Η κάλπη της τιμωρίας

Πάντως ανεξάρτητα με το πως θέλουν οι πολιτικοί σχηματισμοί να παρουσιάσουν το διακύβευμα των επερχόμενων εκλογών η αίσθηση που είναι διάχυτη στην ατμόσφαιρα είναι ότι ο μέσος ψηφοφόρος την Κυριακή θα επισκεφτεί την κάλπη με διάθεση τιμωρού. Είναι κάτι που όλοι οι πολιτικοί σχηματισμοί ανεξαιρέτως το έχουν ενοχοποιήσει και παρουσιάσει λίγο έως πολύ σαν την μητέρα όλων των επερχόμενων δεινών. 

Πίσω είναι μάνα μου οι χοροί, πίσω και τα τραγούδια

Στο χωριό μου ο κόσμος αρέσκεται να λέει το εξής δίστιχο εν είδη παροιμίας "πίσω είναι μάνα μου  οι χοροί πίσω και τα τραγούδια". Με αυτό θέλουν οι άνθρωποι να δηλώσουν ότι για κάτι που έχει προκύψει και έχει θετική χροιά καλό είναι κανείς να περιμένει πως θα πάει πρώτα και μετά να το πανηγυρίζει.  

Vae Victis

Ο πρώην Λύβιος ηγέτης Καντάφι είναι πλέον νεκρός. Οι αντικαθεστωτικές δυνάμεις τον εντόπισαν, τον συνέλαβαν, τον λιντσάρισαν και τελικά τον εκτέλεσαν κοινή θέα, με τις εικόνες του να κάνουν τον γύρω του κόσμου μέσω του διαδικτύου. Λίγο έως πολύ και με καθαρά ωμή και ψυχρή θεώρηση των γεγονότων ο Καντάφι έλαβε ό,τι τελικά του άξιζε συνεπεία του τρόπου με τον οποίο κυβέρνησε όλα αυτά τα χρόνια τον λαό του. Ένα τρόπο αυταρχικό και σκληρό ο οποίος αδιαφόρησε για κάθε έννοια δικαίου. Θα μπορούσαμε η αντίδραση των ανταρτών να είναι δικαιολογημένη ως ένα σημείο και να ενσαρκώνει τα συναισθήματα του μέσου Λίβυου πολίτη προς ένα καθεστώς που τον καταδυνάστευσε για μεγάλο χρονικό διάστημα. Θυμίζει μάλιστα κατά πολύ την εκτέλεση του πρώην Ρουμάνου ηγέτη Τσαουσέσκου η φωτογραφία της σωρού, του οποίου, αμέσως μετά την εκτέλεσή του έκανε τον γύρω του κόσμου μέσω της τηλεοράσεως (το διαδίκτυο ήταν ακόμα στα σπάργανα) και μου ήρθε στο μυαλό αμέσως μετά τις εικόνες του Καντάφι που είδα εχθές. Και στην περίπτωση μάλιστα του Τσαουσέσκου αποδόθηκε "δικαιοσύνη" μιας και τα έργου του συγκεκριμένου κατά τη διάρκεια της ηγεμονίας του ήταν οδυνηρά για τον Ρουμανικό λαό. Αντίστοιχη παρουσίαση είχε και η εκτέλεση του πρώην Ιρακινού ηγέτη Σαντάμ Χουσεΐν αλλά με την ουσιαστική διαφορά ότι αυτό εκτελέστηκε κατόπιν σύλληψης από τις Νατοϊκές δυνάμεις και αφού δικάστηκε. Φυσικά η εκτέλεσή του έκανε τον γύρω του κόσμου και παρουσιάστηκε ως Χολιγουντιανή παραγωγή. Σε γενικές γραμμές οι προαναφερθέντες πλήρωσαν το σκληρό τίμημα των σκληρών πράξεών τους. Εδώ λοιπόν γεννάται το ερώτημα αν αυτός ο κανόνας έχει γενική εφαρμογή. Μάλλον η απάντηση είναι αρνητική και απογοητευτική.  Μπορώ να ανακαλέσω πρόχειρα στη μνήμη μου την τύχη μερικών πρώην ηγετών - δικτατόρων της Λατινικής Αμερικής (Νοριέγκα, Πινοσέτ)  που απολαμβάνουν  ή απόλαυσαν το αγαθό του ζην (και του ευ ζην) ασχέτως αν το στέρησαν με τις πράξεις τους από τον λαό που διακυβέρνησαν. Κοινός παρονομαστής ότι εξυπηρέτησαν συμφέροντα ισχυρών και κεφαλαιοποίησαν αυτή τους την εκδούλευση. Κλείνοντας αναρωτιέμαι αν ποτέ θα αποδοθεί ιστορική δικαιοσύνη στους ηγέτες των "πολιτισμένων" υπερδυνάμεων που με τις πράξεις τους εξαθλίωσαν λαούς, στέρησαν τη ζωή σε εκατομμύρια ανθρώπους, άφησαν ανεξίτηλα τραύματα στην ανθρωπότητα, στο όνομα των συμφερόντων και  του κέρδους. Αλλά η ιστορία διδάσκει ότι δίκαιο είναι αυτό του νικητή οπότε  "ουαί τοις ηττημένοις".